ล่ะจั่งว่าเปิดผ้ากั้ง ล่ะจั่งว่าเปิดผ้ากั้ง
มันอุกอั่งทางสิไป ล่ะคิดถึงชายคนคอย
สิจ่อยตายแล้วเดะพี่ ล่ะคันบ่มีใจแล้ว
เป็นหยังน้อจั่งมาหล่ำให้คิดนำแต่ทางอ้าย
น้ำตาย้อยอยู่บ่เซา
ล่ะคันบ่จริงอย่ามาเว้า ให้เป็นข่าว คนถามหา
ล่ะตั้งใจมาน้อเผื่อฮัก หรือว่ามา แค่ลวงล่อ
โอ๊ยเด้ชาย เหลียวเบิ่งฟ้าเมฆาคล้อยต่ำ
เหลียวเบิ่งฟ้าเมฆาคล้อยต่ำ
คิดแต่นำทางอ้าย ผู่เคยได้ฮ่วมเคียง
คนปากเกี้ยง แล้วใจเที่ยงบ่หนา
ฟังคำจา ละมาหวานปานอ้อย
เทียวมาต้อย มาออยน้อมาล่ำ
เทียวมาต้อย มาออยน้อมาล่ำ
คิดเถิงคำพี่เว้า โอ๊ยแลงเช้าบ่ลืม
เสียงตึ้มตึ้ม คนโลดส่าเป็นแถว
เหลียวเบิ่งแวว สายตาพาวุ่น
คนเคยคุ้น เคยโทรมาถามไถ่
กะเดียวนี้หายมิดจ้อย ไปแล้วบ่มา
สัญญาคงเป็นแค่ลมปาก ไสบอกว่ารัก
ไสบอกว่าอ้าย ห่วงหา ยังจำทุกคำที่บอก
บ่คิดว่าสิมาหลอก ก็ยามเมื่อนอกสายตา
หมดความหวาน แล้วก็มาแปรเปลี่ยน
มาหลอกให้หลงพากเพียร จนเรียนครบวิชา
พอสิ้นเทอม ก็มาเติมน้ำตา พอสิ้นเทอม ก็มาเติมน้ำตา
จบด้วยการบอกลา นั่งน้ำตาริน
กินแทนข้าว น้ำตาเฮาบ่ายเคิ่ง
เหิงปานได๋แล้วอ้าย บ่มาใกล้หน่ายซัง
แคร์กันบ้าง อย่าได้ห่างเมินหนี
หรือว่าเป็นวิธี บอกลาของอ้าย
ใจ เอ้ย ใจ ใจ เอ้ยใจ ล่ะส่างมาไลลืมส่ง
หรือไปหลงคนย่อง จั่งลืมน้องผู่คอย
ใจลอยไปกับสายลมหวน
คือจั่งลม พัดครวญ บอกข่าวคนไกล
คำว่าแคร์ ที่อ้ายเคยห่วงหา
บัดนี้มาลืมสัญญา ปล่อยป๋าลาไล
คันบ่ฮัก คันอ้ายบ่ สนใจ
คันบ่ฮัก คันอ้ายบ่ สนใจ
ดอกแคร์ น้องที่ส่งไป คงเหี่ยวเฉาโรยรา
คนผู้ถ่าน้ำตามาโหงหน่วย คนผู้ถ่าน้ำตามาโหงหน่วย
พ้อคนรวย เขาย่อง มาลืมน้องผู่คอย ไปมิดจ้อยมาลาปล่อยไกลหนี
คำวจีเคยหวาน ล่วงนานมันล้ม
ขมเอ้ยขม ขมเอ้ยขม ล่ะเจ้าผู่ขมหมากเดื่อ
ขมเอ้ยขม ขมเอ้ยขม ล่ะเจ้าผู่ขมหมากเดื่อ
ย่านเขาเฟื่อแล้วอ้าย บ่มาใกล้หน่ายแหนง
หรือว่าแกล้ง กันน้อพี่คนไกล
หรือว่าแกล้ง กันน้อพี่คนไกล
น้ำตาไหลซอมทาง บ่าวพี่ชายบ่มาพ้อ บ่าวพี่ชายบ่มาพ้อ